jueves, 5 de marzo de 2015

ANACOS DA VIDA DE BLANCO AMOR

OS MEUS PENSAMENTOS DE EMIGRANTE

OS MEUS PENSAMENTOS DE EMIGRANTE

 Aloia era unha nena, unha pequena perdida nun mundo difícil.

Tiña nove anos cando marchou do seu país por motivos alleos a ela. Deixou o seu fogar, e con el

a súa infancia.

 As veces lembraba con bágoas nos seus ollos os prados polos que corría descalza, o son

continuo e sosegado do bater do mar, os trinos dos xílgaros que cantaban cada mañá... Todas

esas cousas facíana chorar, pois aínda que nunca perdeu a esperanza de retornar,  sempre

soubo no fondo do seu corazón que non ía ser así, polo menos mentres fose cativa.

 Ese era un dos seus día malos, nos que apenas víase con ánimo para saír a compralo pan que

sempre lle encargába-la súa nai, <<antes sempre o facíamos na casa>>, era o que pensaba Aloia

con tristura.

 A nena miraba pola fiestra coa vista perdida entre todos aqueles conxuntos de edificios

interminables, entre toda aquela fumarola que botaban os coches. E o único que ela podía facer

para apazugar todo aquel inferno que semellaba que a papaba  era pensar no seu fogar, non esa

caixa escura na que parecía vivir, senón o seu verdadeiro fogar no que deixara esquecido o seu

corazón.

 Palabras tamén perdidas camiñaban sen repouso polo interior da súa cabeza, palabras que un

día, e que agora lle semellaba moi arredado, lle dixera a sabia anciá curandeira da súa aldea.

Naquel entón non as entendera, e moito menos lles dera importancia. Pero agora decatábase do

que a vella lle dixera...

<Para nós, os emigrantes, pensar na terra é pensar na porción da nosa vida que nela

sucedeu; ou sexa, pensala co corazón, revivila un pouco maxicamente, como decote pasa

cando se pensa co sentimento.>

Os biosbardos (E. Blanco Amor. Bos Aires, 1962)

 E eso era o que Aloia facía todos os días, pensar nese anaco de vida co sentimento; lembrar

todas as marabillas acontecidas nesa  terra que tan lonxe se atopaba.

 O que máis lle aterraba era a idea de esquecer as pequenas lembranzas, os sons, os olores...

Todo o relacionado con aquela vida. Por  iso un bó día comezou a anotar pequenos detalles, máis

tarde fixéronse relatos e co tempo  non quedaba nada na súa memoria que non se atopase

reflectido no seu libro.

 O día no que Aloia tivo unha filla soubo decote que o que quería para ela non se atopaba nese

lugar. Só ela sabía onde debía medrar, así que cun alegre sorriso presentiu que chegara o

momento de volver a casa.

 Así que... Si.

Anos máis tarde alí estaba ela, sentada, arredor da fogueira,  cunha maraña de nenos do pobo

que escoitaban abraiados como ela contaba lendas, contos e feitos  da vida dunha nena que

deixara moi lonxe o seu mundo. Polo que agora era ela a que non paraba de repetir as mesmas

palabras que un día lle dixera a sabia anciá.

Alba  Cabrera  San Millán   3ºB

domingo, 1 de marzo de 2015

Los crímenes de Oxford

Los crímenes de Oxford Guillermo Martínez
Ahora que pasaron los años y todo fue olvidado, ahora que me llegó desde Escocia, en un lacónico mail , la triste noticia de la muerte de Seldom, creo que puedo quebrar la promesa que en todo caso él nunca me pidió y contar la verdad sobre los sucesos que en el verano del 93 llegaron a los diarios ingleses con títulos que oscilaban de lo macabro a lo sensacionalista, pero a los que Seldom y yo siempre nos referimos, quizá por la connotación matemática, simplemente como la serie, o la serie de Oxford. Las muertes ocurrieron todas, en efecto, dentro de los límites de Oxfordshire, durante el comienzo de mi residencia en Inglaterra, y me tocó el privilegio dudoso de ver realmente de cerca la primera.

El diablo de los números

El diablo de los números.Magnus Enzensberger


¡Aviso!
En los sueños, todo es diferente al colegio o a la ciencia. Cuando Robert y el diablo de los números hablan, se expresan a veces de forma bastante extraña. Tampoco esto es sorprendente, pues El diablo de los números es precisamente una extraña historia.
¡Pero no creáis que todo el mundo entiende las palabras que ambos utilizan! Vuestro profesor de Matemáticas, por ejemplo, o vuestros padres

El Tío Petros y la conjetura de Golbach

El Tío Petros y la conjetura de Golbach.Apóstolos Doxiades
Tío Petros no es ahora más que un anciano que vive recluido en una casa de campo, rodeado de libros de matemática que ya no lee, y enfrascado en los problemas del ajedrez. Un poco de rebeldía juvenil se combina en el sobrino con la fascinación por el hombre hasta hacerle desear convertirse también en matemático. Pero su tío le ofrece una prueba, demostrar una simple proposición matemática. Si lo consigue, habrá probado tener talento para esa disciplina. Pero un verano de trabajo no sirve de nada, y el joven se ve obligado a firmar un documento en el que asegura que jamás estudiará matemática y parte a América para realizar sus estudios universitarios. 

El contador de arena

El contador de arena.Gillian Bradshaw
Adelantado a su tiempo y conocido universalmente por el célebre principio que lleva su nombre, el griego Arquímedes fue un pionero del actual método científico, además de notable matemático y pensador. Discípulo de Euclides e hijo del astrónomo Fidias, su azarosa vida resulta tan apasionante como formidable el poder de su intelecto. En esta rigurosa novela histórica, Gillian Bradshaw —autora de grandes éxitos como El faro de Alejandría, Púrpura imperial, Teodora, emperatriz de Bizancio y El heredero de Cleopatra— presenta al lector un Arquímedes de carne y hueso, un ser humano excepcional que, inmerso en la convulsa época que le tocó vivir, tuvo que enfrentarse a múltiples dilemas Deslumbrado por las maravillas de Alejandría tras una estancia de tres años y decidido a radicarse allí para siempre, el joven Arquímedes se ve obligado a volver a Siracusa, su ciudad natal, para ocuparse de su padre enfermo