OS MEUS PENSAMENTOS DE EMIGRANTE
Aloia era unha nena, unha pequena perdida nun mundo difícil.
Tiña nove anos cando marchou do seu país por motivos alleos a ela. Deixou o seu fogar, e con el
a súa infancia.
As veces lembraba con bágoas nos seus ollos os prados polos que corría descalza, o son
continuo e sosegado do bater do mar, os trinos dos xílgaros que cantaban cada mañá... Todas
esas cousas facíana chorar, pois aínda que nunca perdeu a esperanza de retornar, sempre
soubo no fondo do seu corazón que non ía ser así, polo menos mentres fose cativa.
Ese era un dos seus día malos, nos que apenas víase con ánimo para saír a compralo pan que
sempre lle encargába-la súa nai, <<antes sempre o facíamos na casa>>, era o que pensaba Aloia
con tristura.
A nena miraba pola fiestra coa vista perdida entre todos aqueles conxuntos de edificios
interminables, entre toda aquela fumarola que botaban os coches. E o único que ela podía facer
para apazugar todo aquel inferno que semellaba que a papaba era pensar no seu fogar, non esa
caixa escura na que parecía vivir, senón o seu verdadeiro fogar no que deixara esquecido o seu
corazón.
Palabras tamén perdidas camiñaban sen repouso polo interior da súa cabeza, palabras que un
día, e que agora lle semellaba moi arredado, lle dixera a sabia anciá curandeira da súa aldea.
Naquel entón non as entendera, e moito menos lles dera importancia. Pero agora decatábase do
que a vella lle dixera...
<Para nós, os emigrantes, pensar na terra é pensar na porción da nosa vida que nela
sucedeu; ou sexa, pensala co corazón, revivila un pouco maxicamente, como decote pasa
cando se pensa co sentimento.>
Os biosbardos (E. Blanco Amor. Bos Aires, 1962)
E eso era o que Aloia facía todos os días, pensar nese anaco de vida co sentimento; lembrar
todas as marabillas acontecidas nesa terra que tan lonxe se atopaba.
O que máis lle aterraba era a idea de esquecer as pequenas lembranzas, os sons, os olores...
Todo o relacionado con aquela vida. Por iso un bó día comezou a anotar pequenos detalles, máis
tarde fixéronse relatos e co tempo non quedaba nada na súa memoria que non se atopase
reflectido no seu libro.
O día no que Aloia tivo unha filla soubo decote que o que quería para ela non se atopaba nese
lugar. Só ela sabía onde debía medrar, así que cun alegre sorriso presentiu que chegara o
momento de volver a casa.
Así que... Si.
Anos máis tarde alí estaba ela, sentada, arredor da fogueira, cunha maraña de nenos do pobo
que escoitaban abraiados como ela contaba lendas, contos e feitos da vida dunha nena que
deixara moi lonxe o seu mundo. Polo que agora era ela a que non paraba de repetir as mesmas
palabras que un día lle dixera a sabia anciá.
Alba Cabrera San Millán 3ºB
Aloia era unha nena, unha pequena perdida nun mundo difícil.
Tiña nove anos cando marchou do seu país por motivos alleos a ela. Deixou o seu fogar, e con el
a súa infancia.
As veces lembraba con bágoas nos seus ollos os prados polos que corría descalza, o son
continuo e sosegado do bater do mar, os trinos dos xílgaros que cantaban cada mañá... Todas
esas cousas facíana chorar, pois aínda que nunca perdeu a esperanza de retornar, sempre
soubo no fondo do seu corazón que non ía ser así, polo menos mentres fose cativa.
Ese era un dos seus día malos, nos que apenas víase con ánimo para saír a compralo pan que
sempre lle encargába-la súa nai, <<antes sempre o facíamos na casa>>, era o que pensaba Aloia
con tristura.
A nena miraba pola fiestra coa vista perdida entre todos aqueles conxuntos de edificios
interminables, entre toda aquela fumarola que botaban os coches. E o único que ela podía facer
para apazugar todo aquel inferno que semellaba que a papaba era pensar no seu fogar, non esa
caixa escura na que parecía vivir, senón o seu verdadeiro fogar no que deixara esquecido o seu
corazón.
Palabras tamén perdidas camiñaban sen repouso polo interior da súa cabeza, palabras que un
día, e que agora lle semellaba moi arredado, lle dixera a sabia anciá curandeira da súa aldea.
Naquel entón non as entendera, e moito menos lles dera importancia. Pero agora decatábase do
que a vella lle dixera...
<Para nós, os emigrantes, pensar na terra é pensar na porción da nosa vida que nela
sucedeu; ou sexa, pensala co corazón, revivila un pouco maxicamente, como decote pasa
cando se pensa co sentimento.>
Os biosbardos (E. Blanco Amor. Bos Aires, 1962)
E eso era o que Aloia facía todos os días, pensar nese anaco de vida co sentimento; lembrar
todas as marabillas acontecidas nesa terra que tan lonxe se atopaba.
O que máis lle aterraba era a idea de esquecer as pequenas lembranzas, os sons, os olores...
Todo o relacionado con aquela vida. Por iso un bó día comezou a anotar pequenos detalles, máis
tarde fixéronse relatos e co tempo non quedaba nada na súa memoria que non se atopase
reflectido no seu libro.
O día no que Aloia tivo unha filla soubo decote que o que quería para ela non se atopaba nese
lugar. Só ela sabía onde debía medrar, así que cun alegre sorriso presentiu que chegara o
momento de volver a casa.
Así que... Si.
Anos máis tarde alí estaba ela, sentada, arredor da fogueira, cunha maraña de nenos do pobo
que escoitaban abraiados como ela contaba lendas, contos e feitos da vida dunha nena que
deixara moi lonxe o seu mundo. Polo que agora era ela a que non paraba de repetir as mesmas
palabras que un día lle dixera a sabia anciá.
Alba Cabrera San Millán 3ºB
No hay comentarios:
Publicar un comentario